ΧΟΧΛΑΣΤΗ - ΜΑΡΑΘΟΠΟΛΙΣ - ΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΗ - ΜΕΣΣΗΝΙΑ
Φωτογραφία: Κώστας Σκιαδάς 28-11-2010
25 Ιανουαρίου 2007
ΠΕΡΙ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εφεύρημα τών καιρών μας καί οπωσδήποτε καθαρά Ευρωπαϊκής επινοήσεως καί πατέντας είναι ή λεγομένη συναινετική δημοκρατία, ή οποία βοηθά υποτίθεται στήν καλλίτερη λειτουργία τού πολιτεύματος.
Είναι πράγματι έτσι ή μήπως πρόκειται γιά άλλον έναν πειραματισμό ειδικών περί τά τοιαύτα;
Οί δημοκρατικές κοινωνίες απαρτίζονται από πρόσωπα καί ομάδες διαφορετικών πολιτικών, ιδεολογικών, οικονομικών ή ακόμα καί θρησκευτικών συμφερόντων, τών οποίων ό ανταγωνισμός είναι διαρκής σέ μία προσπάθεια βελτιώσεως τής θέσεώς των καί επεκτείνεται από τόν οικονομικοκοινωνικό χώρο έως καί τόν χώρο τής εξουσίας. Οί συμμαχίες, οί αντιπαλότητες, οί ανακωχές καί οί συνεργασίες διαδέχονται ή μία τήν άλλη σέ μία αέναη προσπάθεια τήν οποία κατευθύνει αυτή ή ίδια ή φύσις τού ανθρώπου. Μέ βάση αυτά τά δεδομένα ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι αυτή πού ικανοποιεί τίς κοινωνίες κατά πλειοψηφίαν.
Πολύ πρίν από αυτήν εδοκιμάσθησαν στήν Ευρώπη διάφορα άλλα είδη πολιτεύματος τά οποία απερρίφθησαν από τούς λαούς, όταν απέκτησαν τήν δυνατότητα, σάν αναποτελεσματικά καί ώς μή ικανοποιητικά.
Τό σύστημα τής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έχοντας τήν αποδοχή τών πολιτών, επιτρέπει στίς κοινωνίες νά βαδίζουν μπροστά, μέ αργά βήματα έστω, ξεπερνώντας τίς δυσκολίες καί τούς σκοπέλους. Αυτού τού είδους οί αντιξοότητες προέρχονται από τά αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα τών ομάδων, όταν ή πρόοδος είναι πρός τό συμφέρον τής μιάς καί ή στασιμότης τής άλλης, όταν ό κρατικός έλεγχος τής οικονομίας ευνοεί τήν μία ομάδα καί ό ιδιωτικός τήν άλλη, κτλ.
Καί ενώ όλα λειτουργούσαν σχετικά ομαλώς, προέκυψε αργά καί ανεπαισθήτως αυτή ή νέα δημοκρατία ή επονομαζομένη καί συναινετική. Αλλά γιά νά λειτουργήσει καί νά ευδοκιμήσει μία τέτοια ουτοπική άποψις πρέπει ή κοινωνία νά απαρτίζεται από αγγέλους προκειμένου νά υπάρξει ή αμυδρά έστω ελπίς προσεγγίσεων καί συμβιβασμών επάνω στά σημαντικότατα θέματα πού απασχολούν σήμερα τό σύνολον τής κοινωνίας. Εφ'όσον όμως ομιλούμε καί ευρισκόμεθα απέναντι ανθρώπων πρέπει καί ή σκέψις μας, κυρίως όμως ή σκέψις τών εξουσιών, νά λειτουργεί αναλόγως καί νά μήν παρασυρόμεθα από ευσεβείς πόθους.
Οί κυβερνητικές εξουσίες μή θέλοντας νά επωμισθούν όλο τό βάρος τής ευθύνης πού τούς ανετέθη καί τούς αναλογεί καί θέλοντας νά αποφύγουν τό κόστος τό πολιτικό-προσωπικό, ευνόησαν τήν σημερινή κατάσταση τής διαχύσεως καί διασποράς τών εξουσιών, όπως σέ αυτές τών διαφόρων ανεξαρτήτων αρχών οί οποίες επωμίζονται ένα μέρος τών ευθυνών, απαλλάσσοντας έτσι τήν εκάστοτε κεντρική καί υπεύθυνη εξουσία από τό βαρύ φορτίο καί τήν δύσκολη δουλειά ή οποία επιφέρει οσονούπω φθορά. Παραλλήλως καί προκειμένου νά διαφυλαχθεί ή κοινωνική ειρήνη, δύσκολα πλέον παίρνονται σημαντικές αποφάσεις χωρίς καί τήν σύμφωνη γνώμη ισχυρών κοινωνικών ομάδων, τών οποίων ή συναίνεσις κατά κανόνα πλέον επιδιώκεται, κάτι όμως πού αντίκειται στούς κανόνες τής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αλλά καί από τήν πλευρά τών αντιπολιτεύσεων, επιδεικνύοντας ανάλογη προσαρμοστικότητα, δέν υπάρχει ουσιαστική διαφοροποίησις, απεναντίας μάλιστα.
Έτσι ό αγών τής πολιτικής αντιπαραθέσεως εξέρχεται τών τειχών τών ναών τής δημοκρατίας, μέ αποτέλεσμα ή συναινετική δημοκρατία νά περιορίζει ή ακόμα καί νά εκτοπίζει τήν αντιπροσωπευτική, γεγονός τό οποίον δέν εξυπηρετεί τό σύνολον, παρά μόνον μέρος αυτού.
Συμπερασματικώς, ή συναινετική δημοκρατία είναι μέν δημοκρατία, αλλά όχι αυτή τών πολλών καί επομένως έρχεται σέ αντίθεση με τά συμφέροντα τών κοινωνιών, αλλοιώνοντας κατ’αυτόν τόν τρόπο τό νόημα καί τό πνεύμα τής δημοκρατίας στήν Ευρώπη.
Κώστας Σκιαδάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου